உழைப்பு

                             


வாழ்க்கையே
வெறுத்து விட்டது !
உழைத்து உழைத்தே
உடம்பு,
சிறுத்து விட்டது !

காலையிலேயே
கல்லொன்று
காலைத்
தடுக்கியது !
' போகாதே ' என்று
புத்திமதியை
மண்டைக்குள்
முடுக்கியது !

அப்போதே
கணித்திருக்க வேண்டும் !
போகவேண்டாமென
பாழும் மனதைப்
பணித்திருக்க வேண்டும் !

கஷ்ட காலம் !
பிசகிவிட்டது !

சொந்தக்காரன்
செத்துவிட்டான்
என்று,
அன்று
சக ஊழியன்
வரவில்லை !

அது,
அடிக்கடி
அவன் சொல்லும்
சாக்கு !
அவனைப்
பொருத்தமட்டில்
நான் ஒரு
பேக்கு !

மேலதிகாரி,
வேலை எனும்
கல்லில் போட்டு
துவைத்து விட்டான் !
உட்கார்ந்தபடியே
உள்ளிருக்கும்
உதிரத்தை
சுவைத்து விட்டான் !

முன்மண்டையில்
முடியில்லாத எவனோ
மேலிடத்திலிருந்து
வருகிறானாம் !
அனைத்தையும்
ஆய்ந்து
' நலமே'  என்று
சான்றிதழ்
தருகிறானாம் !

அதற்கு நானா
அகப்பட்டேன் ?
ம்ஹ்ம் !
இந்த வேலையில்
எங்கே நான்
சுகப்பட்டேன் ?

ஸ்ஸ்ஸ் யப்பா !

எவ்வளவு
வேலை !
கரும்பைப் போல்
பிழிந்து விட்டது
ஆலை !

யாவும் முடிந்து
வெளியே
வருவதற்குள்
ஓடு போலத்
தேய்ந்து விட்டேன் !
ஒட்டுமொத்தமாய்
ஓய்ந்து விட்டேன் !

அப்போது
கருப்பாய்
மாறியது  வானம் !
கேட்கத்தொடங்குமா
மழையின் கானம் ?

அதோ !
வந்து விட்டது
மழைத்துளி !
மணிக்கட்டில்
விழுந்தது
முதல் துளி !

இடி எனும்
தடியால்
வானத்தை
யாரோ
 அடிக்க,
மின்னல் வந்து
விரிசல் போல
வெடிக்க
சும்மா,
பிளந்து கொண்டு
கொட்டியது ஆகாயம் !

அப்போது
சட்டெனத்
தோன்றியது
ஒரு கேள்வி !
கணப்பொழுதில்
கனன்றது
எண்ணத்தின் வேள்வி !

யாருக்காக
இந்த மழை ?

நாளெல்லாம்
நான் சிந்திய
வியர்வைக்காகத்தான்
இப்படி
விடாது பொழிகிறதா
வானம் ?

ச்சே ச்சே !
அப்படியெல்லாம்
இருக்காது !

ஆனாலும்
ஆனாலும்

தேகம் ஏன்
இப்படி சிலிர்க்கிறது ?
கண்களில் ஏன்
கண்ணீர் துளிர்க்கிறது ?

அம்மம்மா !

என்ன ஒரு
நிறைவு !
இன்பத்திற்கு
இங்கே என்ன
குறைவு ?

அதன் பிறகு
வீடு வந்தேன் !
உணவு உண்டேன் !
உழைப்பின் பரிசாய்
உலகம் மறந்து
உறங்கினேன் !